اثر تغذیه نیتروژن بهاره و پاییزه بر صفات کمی و کیفی توت فرنگی رقم کاماروسا

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 دانشجوی سابق کارشناسی‌ارشد فیزیولوژی و اصلاح درختان میوه، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری، ساری، ایران.

2 استادیار گروه باغبانی، دانشکده علوم زراعی و پژوهشکده فناوری‌های زیستی گیاهان دارویی، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری، ساری، ایران.

3 استادیار گروه باغبانی، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری، ساری، ایران.

10.30466/rip.2022.53638.1185

چکیده

توت‌فرنگی از مهمترین ریز میوه هاست که می‌تواند بیشتر از یک سال نیز در مزرعه بماند، لذا شناخت تأثیر تغذیه در سال اول بر عملکرد سال دوم این محصول مهم می‌باشد. این پژوهش در بستر خاکی و به‌صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار انجام گرفت. فاکتور اول شامل تغذیه نیتروژن بهاره در سه سطح (0 و 150 و 300 کیلوگرم در هکتار نیتروژن به شکل اوره) به‌صورت یک هفته در میان و فاکتور دوم کوددهی پاییزه در سه سطح (0 و 50 و 100 کیلوگرم در هکتار نیتروژن به شکل اوره) از اواخر شهریور تا اوایل مهر بود. نتایج نشان داد در بوته‌های تیمار شده با نیتروژن پاییزه (100 کیلوگرم در هکتار) بیشترین تعداد طوقه (3/43) و اندازه حبه (طول 4/37 سانتی­متر و عرض 3/42 سانتی­متر) و در تیمار نیتروژن بهاره (300 کیلوگرم در هکتار) و پاییزه (100 کیلوگرم در هکتار) بیشترین تعداد گل (53)، وزن حبه (24/35) و بالاترین عملکرد (1016/37 گرم در بوته) حاصل گردید. بیشترین مقدار آنتوسیانین و درصد مهار رادیکال­های آزاد در تیمار شاهد (به‌ترتیب 15/45 میلی­گرم بر لیتر آب­میوه و 72/93 درصد) مشاهده شد. از نظر میزان ویتامین ث، تیمار نیتروژن بهاره (150 کیلوگرم در هکتار) صرف‌نظر از میزان کود نیتروژن پاییزه، بیشترین ویتامین ‌ث (33 میلی­گرم بر کیلوگرم) را تولید نمود. به‌طور کلی نتایج حاکی از آن است که کاربرد سطوح بالای نیتروژن در بهار و پاییز می‌تواند در سال دوم، عملکرد توت­فرنگی را افزایش دهد، اگرچه نسبت‌های بالای نیتروژن می‌تواند از ارزش غذایی میوه توت­فرنگی بکاهد.

کلیدواژه‌ها

پژوهش های میوه کاری
دوره 7، شماره 2
اسفند 1401
صفحه 57-68

فایل ها

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار