بررسی تنوع ژنتیکی ژنوتیپ‌های سیب بومی سیستان با استفاده از نشانگرهای IRAP وREMP

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 دانش‌آموخته کارشناسی‌ارشد گیاهان دارویی، گروه باغبانی و فضای سبز، دانشکده کشاورزی، دانشگاه زابل، زابل، ایران.

2 استادیار گروه اصلاح نباتات و بیوتکنولوژی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه زابل، زابل، ایران.

3 استاد گروه اصلاح نباتات و بیوتکنولوژی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه زابل، زابل، ایران.

4 دانشیار گروه اصلاح نباتات و بیوتکنولوژی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه زابل، زابل، ایران.

5 استادیار گروه باغبانی و فضای سبز، دانشکده کشاورزی، دانشگاه زابل، زابل، ایران.

10.30466/rip.2021.53285.1155

چکیده

به­ منظور بررسی تنوع ژنتیکی 25 ژنوتیپ سیب از سه منطقه هامون، بنجار و امامیه شهرستان زابل و یک منطقه زاهدان،  از  11 آغازگر IRAP و 3 آغازگر  REMAP استفاده شد. 14 آغازگر مورد استفاده در مجموع توانستند 61 مکان ژنی چند شکل را شناسایی کنند.  بر اساس نتایج به­ دست آمده، میانگین درصد چندشکلی در بین ژنوتیپ­ های مطالعه شده برابر 79/39 درصد بود که کمترین درصد چندشکلی به آغازگر 83003+K001 و بیشترین درصد چندشکلی به آغازگر 8565 اختصاص داشت. محتوای اطلاعات چندشکلی (PIC) نشانگرها بین 02/0تا 28/0 و شاخص نشانگر (MI) بین 29/0 تا 54/0 در کل ژنوتیپ­ های مورد مطالعه متغیر بود. بیشترین میزان PIC مربوط به آغازگر K006 و کمترین میزان  PIC مربوط به نشانگرهای 83003+K001 بود. همچنین بیشترین میزان MI مربوط به 8565 و کمترین میزان MI مربوط به آغازگر 83003+K001 بود. نتایج حاصل این احتمال را تقویت کرد که رتروترانسپوزون‏ هایی که بیشترین چند شکلی را تولید نموده­ اند، در تکامل گیاهان مورد تحقیق بیشتر جابجا شده و تعداد نسخه­ های بیشتری را داخل ژنوم تکثیر کرده­ اند. نتایج تجزیه خوشه­ ای بر اساس روش25UPGMA  ژنوتیپ مورد مطالعه را در سه گروه مجزا قرار داد. ژنوتیپ­ های با منشا جغرافیایی و همچنین شباهت­ های مورفولوژیکی و صفات باغبانی یکسان در زیر گروه‏ های متفاوت قرار گرفتند که علت این دسته­ بندی می‏ تواند به دلیل میزان متفاوت عناصر متحرک موجود در این ژنوتیپ­ ها باشد.

کلیدواژه‌ها

فایل ها

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار